Boże Narodzenie kojarzy się z zapachem choinki i migocącymi na niej światłami, opłatkiem, sianem pod obrusem i kolędami. Wszystko to ma skierować nasz umysł i serce do jedynego miejsca na ziemi i jedynego momentu historii – do Betlejem za panowania Augusta i Heroda. Betlejem to po hebrajsku „dom chleba”. Tu zawitali przybywający z Galilei Maryja z Józefem.
Betlejem każdemu chrześcijaninowi kojarzy się przede wszystkim z narodzeniem Jezusa. Tu Bóg uśmiechnął się do człowieka i otworzył niebo.
Jezus narodził się wśród nas. Ciepło matczynych dłoni pokonało chłód skalnej groty. A później wszystko potoczyło się już szybko: śpiewy aniołów, pokłon pasterzy, jasna łuna na niebie i dary wędrujących królów. Bóg zamieszkał wśród ludzi.
Betlejemska grota zbudowana ze skały pozostaje dziś znakiem – że Bóg nigdy nie zapomniał o człowieku, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i zagubionym.
Uroczystość Bożego Narodzenia wprowadzono do kalendarza świąt kościelnych w IV wieku. Dwieście lat później ustaliła się tradycja uroczystej wieczerzy, do której zasiada się o zmroku w gronie najbliższych, zwanej Wigilią.
W Polsce Wigilię zaczęto obchodzić wkrótce po przyjęciu chrześcijaństwa, choć na dobre przyjęła się dopiero w XVIII w., a w XX w. stała się powszechną tradycją.
Kolację rozpoczyna się od odczytania fragmentu Ewangelii św. Łukasza, wspólnej modlitwy. Najważniejszym polskim zwyczajem wigilijnym jest łamanie się białym opłatkiem. Łamiąc się opłatkiem, składamy sobie życzenia.
W Polsce – jako jednym z nielicznych krajów – Wigilia jest również dniem wręczania prezentów.
Podczas Bursowej Wigilii nie zabrakło niczego. Była Ewangelia, była modlitwa, był opłatek, były życzenia, były tradycyjne polskie potrawy wigilijne na białym obrusie, były kolędy, były łzy, oczywiście były też prezenty.
Było uroczyście, pogodnie, wesoło, było wręcz rodzinnie.
Życzę wszystkim, aby Jezus, Zbawca ludzkości, obdarzał was pokojem, radością i zdrowiem na te Święta Bożego Narodzenia i na cały Nowy Rok 2020.
o. Dyrektor.
